 |
Krijn ter Braake etaleerde zijn rekenkracht door een damzet uit te halen die Ivo de Jong wel had gezien, maar niet op juiste waarde had geschat. Toen Ivo zich realiseerde dat alle vangplannen de prullenmand in konden vanwege een kreupele hangschijf, staakte hij het verzet. Jan Pieter Drost, die in de heenwedstrijd geen vuist kon maken tegen Roy Coster, legde dit keer wel de vinger op de zere plek. In een 6-om-6 was de strijd gestreden. Eindstand derhalve 6-2 in Amsterdams voordeel, en de derde provinciale titel op rij lonkt. Op de foto, van voor naar achter, van links naar rechts: Mike Koopmanschap - Hein Meijer, Ivo de Jong - Krijn ter Braake, Jan Groeneweg - Rob Geurtsen en Roy Coster tegen een even afwezige Jan Pieter Drost. (en helemaal achteraan Cock van leeuwen in gepeins voor de onderlinge). 
Door een 10-10 tegen een meer fanatieke dan sterke tegenstander blijft 020 maar niet loskomen van de kwetsbare 8e plek op de ranglijst. De eerste uren ging het gelijk op. Hoewel de situatie aan bord 1 en 2 wat zorgelijk oogde werd dit gecompenseerd door betere posities bij Johan Wiering en Johan Capelle. Toen even later ook Casper beter kwam te staan zag het er hoopgevend uit. Helemaal toen Krijn, na eerst een remiseaanbod te hebben afgeslagen, toe sloeg met een listige combinatie. Nadat Frank de nummer 3 van WSDV uit de wedstrijd had gespeeld, bekroonde Johan Capelle zijn subtiele partij met een winnende forcing. Verrassend genoeg trok WSDV de achterstand direct weer recht. Dat Johan Smits onderuit zou gaan was enigszins te verwachten maar het zetje waar Pieter inliep was niet ingecalculeerd. Evenmin ingecalculeerd waren de problemen die invaller Casper voorgeschoteld kreeg. In de slotfase leken we als nog aan het langste eind te trekken toen Peter er een zwaarbevochten remise uitsleepte. Zijn tegenstander speelde uit frustratie nog een uurtje door in een drie-om-een. Helaas temperde Gerrit de feestvreugde door nog in een finesse te lopen in een remisestand. Daar kon de overwinning van Johan Wiering en de remises bij Casper en Peter geen verandering meer in aanbrengen.
Update: na een nachtje slapen laat Hein weten dat hij, teleurgesteld door zijn blunder, waarschijnlijk heeft opgegeven in een remisestand. Wij wachten op de notatie... Update2: op de 50e zet verzuimde Hans de kroon op zijn werk te zetten. Hij speelde 13-18 waar 28-32 nagenoeg gewonnen is. Truus vindt zetten als 39-34 en 30-24 daarna zo kansloos dat ze maar kiest voor het wanhopige offer offer 26-21 (27*16) 31-26. 
De beladen wedstrijd tussen de nummers 8 en 9 in de Hoofdklasse kende een onstuimig begin. Het komt zelden voor dat vijf van de tien partijen rond de 30e zet worden beslist. Op deze wedstrijd stond geen enkele maat. Johan Wiering was de aanstichter van het spektakel door op de 17e zet Stijn Tuytel te verrassen met een doorbraakcombinatie. Hierna was het de beurt aan Willem Winter die met een winnende damcombinatie ontsnapte aan een dreigende verwurging van Johan Capelle. Toen even later Cees Pippel een resoluut einde maakte aan de omsingelingspogingen van Rob ging IJmuiden aan de leiding met 2-4. Man of the match Peter van Heun trok in een modelpartij de stand weer recht tegen topscorer Jesse Bos. Nadat bijna alle topspelers van het toneel waren verdwenen kon de wedstrijd feitelijk beginnen. Op de einduitslag viel vooralsnog geen peil te trekken. Tot dat invaller Harry van der Vossen zich rond de 35e zet in slaap liet sussen door Pieter, die met enkele krachtzetten de winst forceerde. Toen Krijn vervolgens het positionele gevecht met Jacqueline Schouten in zijn voordeel besliste was de buit binnen. Frank, Hans, Gerrit en Johan Smits dirigeerden het team daarna met gewone partijen naar een belangrijke 12-8 overwinning.
Tussen de met sneeuw bedekte weilanden wisten wij het achter een bouwvallig vogelhuis gelegen gebouwtje van de plaatselijke damclub Lunteren, op tijd, met 9 man in twee auto’s, te bereiken. Voor de OV reizende globetrotter Peter van Heun vormde het vinden van de locatie een peulenschil. Toen hij ook nog eens ’n tegenstander trof die een indrukwekkende aanvalstand op het bord bracht raakte Peter helemaal in zijn element. Toen zijn tegenstander te brutaal werd en naar dam combineerde vond Peter het welletjes en sprong hij als een arend op zijn prooi. 020 op 02. Het bleef bij deze bordzege. Johan Wiering en Hans verstoorden helaas het feestelijke vooruitzicht. Kopman Johan Wiering speelt dit seizoen zo vrij als een vogel en kan altijd terugvallen op zijn capaciteiten als hij een keer in een precaire situatie verzeild raakt. In de geraffineerde Van Hierden trof hij een speler die het hoofd koel hield waardoor wij werden getrakteerd op een niet geplande bordnederlaag. De teamcaptain leek ondertussen in hoog tempo af te stevenen op een puntendeling maar kon fatsoenshalve een aanbod voor een kansrijk ogende centrumomsingeling gewoonweg niet afslaan. Terwijl Hans bezig was de zijuitgangen te vergrendelen bleek de voordeur nog open te staan. Nadat er één vogeltje was gevlogen waande Hans zich daarna als hoofdrolspeler in The Birds. De andere partijen eindigden in remise volgens het vaste patroon. Rob testte weer eens het digitale mechanisme van de thuisclub, Krijn had voordeel maar iets te weinig, Pieter liep op klompen naar een voordelig punt, Johan Capelle kwam iets te laat los en Frank stond heel eventjes verloren, zo meldde hij na afloop zelf. Johan Smits en Gerrit tenslotte misten respectievelijk een combinatieve en positionele winst. Vandaar de kopregel boven dit verslag.
Halverwege de provinciale competitie kan het 020-kwartet nog steeds bogen op een 100% score. Dinsdagavond werd in een uitwedstrijd afgerekend met de huidige runner-up, Purmerend. De 1-7 overwinning was wel een tikje ruim bemeten. Na het openvouwen van de briefjes konden alle voorbereidingen meteen de prullenmand in. De Purmerenders hadden hun heil gezocht in een tactische opstelling, een aanpak die hun louter windeieren zou leggen. Op bord 1 won Hein Meijer uiteraard van Kees Schilder, hoewel het lang duurde voordat de Amsterdamse GMI serieus houvast kreeg. Op bord 4, waar het voor Purmerend had moeten gebeuren, hield Hans van den Heuvel moeiteloos stand tegen Ramon Sakidin. Hans had zelfs op jacht naar groot wild kunnen gaan, maar met een punt stelde de ploegbaas zich tevreden. Paul Lohuis trok alle registers open in een omsingelingspartij tegen Bart van Geel. De complicaties groeiden Van Geel boven het hoofd, en aan de rechter bordrand marcheerde Paul ongehinderd naar een winnende dam. Jan Pieter Drost speelde een bizarre partij tegen Sijmen Hansen. Op de 30e zet liep de nultwintiger in een babyzetje, waarna Hansen de hand verwachtte. Die optie overwoog Jan Pieter een minuut of vijf, maar onder het motto 'opgeven kan altijd nog', prutste hij even door. Dat Jan Pieter een remisepositie bereikte, was al een wonder, naar woorden om zijn overwinning te beschrijven, wordt nog gezocht.
Kijk voor partijen en de stand op Externe competitie.
Rob Geurtsen speelde een spannende partij tegen Ivo de Jong. Beide heren zagen kansen, maar objectief bezien bleef de partij waarschijnlijk aardig in evenwicht. Het treffen tussen Thijmen Stobbe en Jan Groeneweg kabbelde lange tijd rustig voort, maar opeens was Thijmen de regie kwijt. De remise viel niet tegen. Jan Pieter Drost zocht zijn heil in een omsingeling, maar moest lijdzaam toezien hoe Roy Coster steeds verder op kwam zetten. Pas in het eind van de partij kreeg Jan Pieter vage kansen, maar gezien het teambelang koos hij voor een ruil naar een onverliesbare stand. Op Bord 1 had Hein Meijer inmiddels een oppermachtige positie opgebouwd tegen Theo Tesselaar. Tesselaar investeerde al zijn tijd in een vruchteloze zoektocht naar redding, maar Hein had gelukkig minder tijd nodig voor een sluitende winst, zodat 020 op een beschaafd tijdstip de trein terug naar Amsterdam kon nemen.
Met de ongelukkige nederlaag tegen Zaanstreek nog in ons hoofd vertrokken we naar het sterker geachte Nijverdal. Het plan was om tegen de 5 sterksten remise te spelen en van de 5 zwaksten te winnen. Na de koppeling was het duidelijk waar de winstpartijen vandaan moesten komen. Frank en Hans zouden het erg moeilijk gaan krijgen tegen de Russen. Pieter kwam snel minder te staan en na 3 uur spelen zag ik 3 nederlagen en zag ik niet waar de 3 winstpartijen vandaan zouden moeten komen. Rob en Johan Capelle hadden wel iets, maar het werd toch snel remise. En toen stelde ik remise voor tegen Gerrit Boom. In een totaal gelijkwaardige dunne stand nam mijn tegenstander een 3 om 3 en ik ging er van uit dat hij dus wel remise zou willen. Niets bleek minder waar, hij speelde door. Nu krampachtig elke remise vermijdend verbruikte hij zijn tijd op tot de laatste seconde. Op de 48ste zet had hij door dat het verkeerd ging en stelde zelf remise voor. Op de 50ste zet vond hij de remise, maar voerde deze te langzaam uit. Vlag. Pieter verloor nu nog wel 4-4. De cruciale onderste borden deden wat ze moesten doen. Johan Smits kreeg een Ghestem tegen en kon goed gebruik maken van deze kerkhofschijf. Peter was toch de betere speler en won. Hans redde het helaas niet tegen de buitencategorie Ivanov. Hans stond de hele partij onder druk, maar analytisch uit was het heel lang zeker niet. 6-8. Met nog drie partijen te gaan kon het feest al beginnen. Gerrit speelde een kromme aanval heel goed tegen tegen de veel hogere rating van Morsink en stond al een tijdje gewonnen. Johan Wiering stond ook veel beter. Het was nu geduldig wachten want de tijd werd goed opgebruikt tot 18.00 uur. Gerrit won. Wiering won. Zou Frank zijn remise kunnen binnenhalen? Helaas niet. De sterke Rus kreeg geen vat op Franks spelletje, maar helemaal op het eind ging het mis. Gelukkig was de buit al binnen. |
|
