Met het kampioenschap reeds op zak heeft het 020-kwartet lekker uitgehaald tegen Purmerend 66. In het go-centrum werd het dinsdagavond 7-1 voor de Amsterdamse formatie.

Rob Geurtsen had zoals vaker meer problemen met zijn klok dan met zijn tegenstander. Met een bord vol hout restten hem slechts 44 seconden voor 16 zetten, maar Rob blikte en bloosde niet. Hij gooide er zelfs 19 zetten uit en had nog 6 seconden over toen hij de felicitaties in ontvangst nam. Op het aanpalende bord boekte Jan Pieter Drost een minder stressvolle overwinning. In een 8-om-8 was de strategische strijd gestreden. Luttele minuten daarna konden ook bij Paul Lohuis de schijven in het doosje. Zijn tegenstander vergreep zich aan een wanhoopscombinatie die op diverse manieren te weerleggen was. Alleen op het eerste bord bleef de strijd gaande. Hein Meijer kwam prachtig uit de opening, maar als gevolg van een, naar eigen zeggen, gebrekkige techniek, moest hij genoegen nemen met een punt.
Zonder wapengekletter en klaroengeschal, maar thuis voor de televisie, werd 020 donderdagavond voor de derde maal op rij kampioen van Noord-Holland. SNA en Purmerend '66 gooiden bij elkaar de ruiten in met een gelijkspel, en maakten 020 daarmee onbereikbaar voor de concurrentie. Het enige risico bestaat nu nog uit de expeditie naar Texel, want 020 moet uiteraard wel verschijnen bij de laatste twee wedstrijden.
Hoewel enkele spelers nog wel zin hadden in een extra (nacompetitie)ronde werd in de laatste wedstrijd van het seizoen korte metten gemaakt met dit   pervers verlangen. Al snel in de wedstrijd bleek dat tegenstander DIOS, die de punten eveneens goed kon gebruiken om rechtstreekse degradatie af te wenden, de zenuwen nauwelijks de baas was. Rob en Johan Wiering kregen de zege dan ook zonder noemenswaardige inspanning in de schoot geworpen. Toen ook Frank vanuit een onpareerbare dreiging naar dam combineerde en daarbij het fundament van het Beltrumse dorpshuis testte was de wedstrijd feitelijk gespeeld.

Officieel vierde SNA-speler Theo Tesselaar dinsdag zijn verjaardag, maar met supersub Mike Koopmanschap in de gelederen wekten de Heerhugowaarders de indruk voor de laatste kans te gaan in het provinciaal kampioenschap. Het mocht niet baten. Weliswaar haalde Mike een verdienstelijk punt tegen Hein Meijer, en hield Jan Groeneweg knap stand tegen Rob Geurtsen, op de resterende borden werd het verschil gemaakt.

Krijn ter Braake etaleerde zijn rekenkracht door een damzet uit te halen die Ivo de Jong wel had gezien, maar niet op juiste waarde had geschat. Toen Ivo zich realiseerde dat alle vangplannen de prullenmand in konden vanwege een kreupele hangschijf, staakte hij het verzet. Jan Pieter Drost, die in de heenwedstrijd geen vuist kon maken tegen Roy Coster, legde dit keer wel de vinger op de zere plek. In een 6-om-6 was de strijd gestreden. Eindstand derhalve 6-2 in Amsterdams voordeel, en de derde provinciale titel op rij lonkt.

Op de foto, van voor naar achter, van links naar rechts: Mike Koopmanschap - Hein Meijer, Ivo de Jong - Krijn ter Braake, Jan Groeneweg - Rob Geurtsen en Roy Coster tegen een even afwezige Jan Pieter Drost.
(en helemaal achteraan Cock van leeuwen in gepeins voor de onderlinge).

2013-02-12 21.21.42










Aan alles was te merken dat de Arnhemmers een stuk gretiger waren dan 020. Terwijl de eerste 020 spelers nog moesten arriveren werd teamcaptain Hans door zijn Arnhemse collega al vanaf 11.00 uur bestookt om de opstelling uit te wisselen. Tevergeefs. Hans hield de kaarten aan de borst tot vijf voor twaalf. Voor deze belangrijke wedstrijd waarin ook 020 punten moest pakken koos de teamcaptain voor exact dezelfde opstelling als tegen IJmuiden. Eenmaal achter de borden vatte Johan Capelle dit nogal nadrukkelijk op. Wederom met zwart aan bord 6, wederom een omsingeling, wederom een foutje, wederom een dam op 4 en wederom als eerste uit. Direct hierna werd de wedstrijd feitelijk al beslist door René Vos, die zijn naam alle eer aan deed. Toen Peter per ongeluk te vroeg de schijf aanraakte waarmee hij een doorbraak ging uitvoeren, kraaide de Vos “aanraken is zetten”. Alle prognoses om minimaal 10-10 te bereiken konden de prullenbak in. De derde bordnederlaag van 020 was minder verrassend. Superinvaller Ruud Palmer bleek positioneel te sterk voor Pieter. Ook Hans liep langs afgronden tegen Twilhaar maar wist met va banque spel nog een punt te behalen. Dat 020 geen enkele winstpartij kon boeken was eveneens verrassend. Je hoeft alleen naar de slotstand van Johan Wiering te kijken om te constateren dat dit gewonnen is. Indien Rob geen remise had geaccepteerd had ook hier in de slotstand gewonnen moeten worden. Evenals bij Johan Smits. Met 13 bordpunten kreeg de feestvierende potentiele nieuwe ereklasser wel erg veel cadeau.

Door een 10-10 tegen een meer fanatieke dan sterke tegenstander blijft 020 maar niet loskomen van de kwetsbare 8e plek op de ranglijst. De eerste uren ging het gelijk op. Hoewel de situatie aan bord 1 en 2 wat zorgelijk oogde werd dit gecompenseerd door betere posities bij Johan Wiering en Johan Capelle. Toen even later ook Casper beter kwam te staan zag het er hoopgevend uit. Helemaal toen Krijn, na eerst een remiseaanbod te hebben afgeslagen, toe sloeg met een listige combinatie. Nadat Frank de nummer 3 van WSDV uit de wedstrijd had gespeeld, bekroonde Johan Capelle zijn subtiele partij met een winnende forcing. Verrassend genoeg trok WSDV de achterstand direct weer recht. Dat Johan Smits onderuit zou gaan was enigszins te verwachten maar het zetje waar Pieter inliep was niet ingecalculeerd. Evenmin ingecalculeerd waren de problemen die invaller Casper voorgeschoteld kreeg. In de slotfase leken we als nog aan het langste eind te trekken toen Peter er een zwaarbevochten remise uitsleepte. Zijn tegenstander speelde uit frustratie nog een uurtje door in een drie-om-een. Helaas temperde Gerrit de feestvreugde door nog in een finesse te lopen in een remisestand. Daar kon de overwinning van Johan Wiering en de remises bij Casper en Peter geen verandering meer in aanbrengen. 

Net als vorig jaar weet 020 in de provinciale competitie geen vervolg te geven aan een soevereine seizoensstart. Dinsdag verloor het kwartet in het go-centrum met 3-5 van Zaanstreek. Cruciaal was de nederlaag van Hein Meijer tegen Wout Rijs. Hein speelde naar eigen zeggen een modelpartij, maar in een dammenafspel liet hij eerst de winst lopen en na een blunder bleef de grootmeester zelfs met lege handen achter. Die klap kwam 020 niet te boven. Frank Pasman bracht tegen Paul van der Lem keurig een puntje over de streep, maar Jan Pieter Drost en Hans van den Heuvel sloten eveneens vreedzaam af, terwijl daar stiekem was gerekend op meer. Jan Pieter bereikte wel enig voordeel tegen Paul Teer, maar in de buurt van winst kwam hij nooit, en nadat Jan Pieter de remise al te nadrukkelijk uit de weg ging, moest hij zelfs vechten voor lijfsbehoud. Hans leek wel op het rechte pad tegen Barbara Graas, maar de grootscheepse aanval van de ploegbaas sloeg niet door, waarmee de nederlaag voor 020 een feit was.
Update: na een nachtje slapen laat Hein weten dat hij, teleurgesteld door zijn blunder, waarschijnlijk heeft opgegeven in een remisestand. Wij wachten op de notatie...
Update2op de 50e zet verzuimde Hans de kroon op zijn werk te zetten. Hij speelde 13-18 waar 28-32 nagenoeg gewonnen is. Truus vindt zetten als 39-34 en 30-24 daarna zo kansloos dat ze maar kiest voor het wanhopige offer offer 26-21 (27*16) 31-26.
Barbara-Hans
De beladen wedstrijd tussen de nummers 8 en 9 in de Hoofdklasse kende een onstuimig begin. Het komt zelden voor dat vijf van de tien partijen rond de 30e zet worden beslist. Op deze wedstrijd stond geen enkele maat. Johan Wiering was de aanstichter van het spektakel door op de 17e zet Stijn Tuytel te verrassen met een doorbraakcombinatie. Hierna was het de beurt aan Willem Winter die met een winnende damcombinatie ontsnapte aan een dreigende verwurging van Johan Capelle. Toen even later Cees Pippel een resoluut einde maakte aan de omsingelingspogingen van Rob ging IJmuiden aan de leiding met 2-4. Man of the match Peter van Heun trok in een modelpartij de stand weer recht tegen topscorer Jesse Bos. Nadat bijna alle topspelers van het toneel waren verdwenen kon de wedstrijd feitelijk beginnen. Op de einduitslag viel vooralsnog geen peil te trekken. Tot dat invaller Harry van der Vossen zich rond de 35e zet in slaap liet sussen door Pieter, die met enkele krachtzetten de winst forceerde. Toen Krijn vervolgens het positionele gevecht met Jacqueline Schouten in zijn voordeel besliste was de buit binnen. Frank, Hans, Gerrit en Johan Smits dirigeerden het team daarna met gewone partijen naar een belangrijke 12-8 overwinning.
Tussen de met sneeuw bedekte weilanden wisten wij het achter een bouwvallig vogelhuis gelegen gebouwtje van de plaatselijke damclub Lunteren, op tijd, met 9 man in twee auto’s, te bereiken. Voor de OV reizende globetrotter Peter van Heun vormde het vinden van de locatie een peulenschil. Toen hij ook nog eens ’n tegenstander trof die een indrukwekkende aanvalstand op het bord bracht raakte Peter helemaal in zijn element. Toen zijn tegenstander te brutaal werd en naar dam combineerde vond Peter het welletjes en sprong hij als een arend op zijn prooi. 020 op 02. Het bleef bij deze bordzege. Johan Wiering en Hans verstoorden helaas het feestelijke vooruitzicht. Kopman Johan Wiering speelt dit seizoen zo vrij als een vogel en kan altijd terugvallen op zijn capaciteiten als hij een keer in een precaire situatie verzeild raakt. In de geraffineerde Van Hierden trof hij een speler die het hoofd koel hield waardoor wij werden getrakteerd op een niet geplande bordnederlaag. De teamcaptain leek ondertussen in hoog tempo af te stevenen op een puntendeling maar kon fatsoenshalve een aanbod voor een kansrijk ogende centrumomsingeling gewoonweg niet afslaan. Terwijl Hans bezig was de zijuitgangen te vergrendelen bleek de voordeur nog open te staan. Nadat er één vogeltje was gevlogen waande Hans zich daarna als hoofdrolspeler in The Birds. De andere partijen eindigden in remise volgens het vaste patroon. Rob testte weer eens het digitale mechanisme van de thuisclub, Krijn had voordeel maar iets te weinig, Pieter liep op klompen naar een voordelig punt, Johan Capelle kwam iets te laat los en Frank stond heel eventjes verloren, zo meldde hij na afloop zelf. Johan Smits en Gerrit tenslotte misten respectievelijk een combinatieve en positionele winst. Vandaar de kopregel boven dit verslag.

Halverwege de provinciale competitie kan het 020-kwartet nog steeds bogen op een 100% score. Dinsdagavond werd in een uitwedstrijd afgerekend met de huidige runner-up, Purmerend. De 1-7 overwinning was wel een tikje ruim bemeten.

Na het openvouwen van de briefjes konden alle voorbereidingen meteen de prullenmand in. De Purmerenders hadden hun heil gezocht in een tactische opstelling, een aanpak die hun louter windeieren zou leggen. Op bord 1 won Hein Meijer uiteraard van Kees Schilder, hoewel het lang duurde voordat de Amsterdamse GMI serieus houvast kreeg. Op bord 4, waar het voor Purmerend had moeten gebeuren, hield Hans van den Heuvel moeiteloos stand tegen Ramon Sakidin. Hans had zelfs op jacht naar groot wild kunnen gaan, maar met een punt stelde de ploegbaas zich tevreden.

Paul Lohuis trok alle registers open in een omsingelingspartij tegen Bart van Geel. De complicaties groeiden Van Geel boven het hoofd, en aan de rechter bordrand marcheerde Paul ongehinderd naar een winnende dam. Jan Pieter Drost speelde een bizarre partij tegen Sijmen Hansen. Op de 30e zet liep de nultwintiger in een babyzetje, waarna Hansen de hand verwachtte. Die optie overwoog Jan Pieter een minuut of vijf, maar onder het motto 'opgeven kan altijd nog', prutste hij even door. Dat Jan Pieter een remisepositie bereikte, was al een wonder, naar woorden om zijn overwinning te beschrijven, wordt nog gezocht.
Met het oog op handhaving in de Hoofdklasse was het van belang om onze naaste belager in een rechtstreekse confrontatie af te schudden. Dat lukte na een enerverend duel van bijna 6 uur. Dat 020 vroeg op voorsprong kwam was geen verrassing aangezien Johan Wiering was gekoppeld aan de zwakste speler van Het Noorden. Om gerust te zijn over een goede afloop moesten we beslist nog een tweede bordzege forceren. En die kwam er. Uit onverwachte hoek nog wel. Het was Pieter die scoorde en meteen tot matchwinnaar kon worden gekroond. Zijn talentvolle tegenstander die eerder van enkele sterke spelers won in theoretische speltypen als Roozenburg en Keller keek vreemd op van het Zaans Klassiek dat Pieter op het bord bracht. Dit stond immers in geen enkel KNDB leerboek. Pieter maakte het bekwaam af. Daarna golfde de wedstrijd op en neer. Met veel pech hadden we de wedstrijd zelfs nog kunnen verliezen aangezien Johan Smits, Gerrit en Hans zichzelf onnodig in verloren standen hadden gemanoeuvreerd maar er toch nog 3 remises wisten uit te slepen. Aan de andere stond Gerrit eerder in de partij vrijwel zeker gewonnen en had Peter na de tijdnoodfase een fraaie winst kunnen forceren tegen de  kampioen van Drenthe. Naast een ongelukkige nederlaag van Frank in een remise eindspel tegen kopman Danny Staal, eindigden de overige partijen in remise. Daarbij gingen Johan Capelle, Rob en Krijn tot het randje van het toelaatbare. Hun tegenstanders wisten het ternauwernood droog te houden. 020 ligt nu op schema met 6 uit 6 en ziet met vertrouwen de tweede helft van de competitie tegemoet.
Kijk voor partijen en de stand op Externe competitie.

feed-image