Met het uitwisselen van de opstellingen was het plan weer heel simpel, helder en eenvoudig. Net zoals de vorige keer zouden we op één bord scoren. De rest zou de deur dicht houden met als eindstand 11-9. Die eindstand werd ook bereikt, maar wel op een andere manier.

A-chronologisch in volgorde van uitkomst: Marco de Koning hield de Belg Casaril in bedwang. Rob Geurtsen kreeg kansen tegen Shapiro. Johan Smits omsingelde De Bie. Gerrit Tigchelaar trof de minst sterke basisspeler in een klassiek duel. Ik speelde een makkelijke en voordelige partij tegen Martijn van Gortel. Peter Hoogteijling moest die ene winstpoging ondernemen tegen Crucius. Erik Brunsman bestreed de Belg Lacroix. Johan Wiering had de zwaarste tegenstander geloot met Nitsch. Frank Pasman vluggerde in 'zijn' klassiek tegen Ibrahim. Johan Bastiaannet moest veelscorer Heunen in bedwang kunnen houden.

Johan Bastiaannet kweet zich van zijn taak en neutraliseerde Heunen vlot.

Frank vergat weer even de tijd te nemen om in het late middenspel de remise, die hij altijd heeft, daadwerkelijk te vinden. Johan Wiering kreeg wel voordeel maar Nitsch doorzag alle combinaties (bekijk ze even op Toernooibase) en behield de remisemarge. Op achterstand met 1-3 met op andere borden nog geen tekenen van tegenkansen. Zou dat wel goed komen?

Ja hoor. Dat kwam helemaal goed. Plots had Erik gewonnen van Lacroix terwijl hij een groot deel van de partij onder druk had gestaan. Het kantelpunt in de wedstijd.

Peter Hoogteijling had ondertussen een gewonnen stelling opgebouwd. Ik had een licht voordelige klassiek. Gerrit stond overwegend. Johan Smits stond gewonnen. Rob had zichzelf kansen gegeven. Helaas was alleen Gerrit diegene die zijn voordeel omzette naar twee punten. De rest moest in remise berusten. Marco kopte het winnende punt binnen.

Over twee weken naar Hazerswoude tegen Samen Sterk. Geen topteam, maar ook moeilijk te verslaan.