Na de eenvoudige winst in de 1e ronde, konden we in Driehuis aantreden tegen IJmuiden. IJmuiden bivakkeert alweer jaren in de Hoofdklasse. Op papier beschikken we over een gemiddeld hogere rating van enkele tientallen punten. In de praktijk bleek IJmuiden op meerdere plaatsen echter slagvaardiger.

De koppelingen en daarbij behorende opdrachten waren helder. Johan Wiering zou moeten kunnen scoren tegen Jacqueline Schouten, de rest remiseren.
Johan Bastiaannet voldeed keurig aan die opdracht door hun kopman, Jesse Bos, te neutraliseren. Johan Capelle bleef op gelijke hoogte met voormalig teamgenoot Krijn ter Braake. Rob Geurtsen hield gelijke tred met Willem Winter.
Gerrit Tigchelaar had een betere klassieke stand opgebouwd tegen Stijn Tuytel, maar na foutief het kerkhofveld te hebben betreden nam zijn tegenstander een venijnige ruil, waarna Gerrit het spoor bijster raakte door met schijf 25 te gaan lopen in plaats van schijf 35.

Frank Pasman voelde, voor de verandering, een tegenstander eens een keer stevig aan de tand. Martin van Dijk was het slachtoffer. Althans, had het slachtoffer moeten worden. De rollen draaiden om na een 'black-out ruil' met 17-21. Einde verhaal.
Erik Brunsman nam het op tegen de gewiekste Kees Pippel. De dam die zijn tegenstander nam had Erik wel gezien, echter niet hoeveel schijven die dam zou kosten: ééntje minder! Na damafname stond Erik er ééntje achter... Compensatie was er wel, maar niet voldoende.

Johan Wiering kweet zich van zijn taak maar dat duurde wel tot een uurtje of vijf. Zijn tegenstander bleek uiterst taai maar bezweek in het eindspel.
Marco de Koning speelde overzichtelijk naar remise tegen Cees van Duyvenbode. Schrijver dezes zocht naar spanningen tegen Cees van der Vlis. In het vermijden van spanningen speelde mijn tegenstander tweemaal niet optimaal 20-24 waarna ik zijn stand in loshangend zand kon splitsen en tot opgave dwingen.

Johan Smits liep een donker blauwtje op tegen Conal Sleutel. Johan liet zich te ver terug duwen.

Eindstand 12-8. Dat was nou niet echt de bedoeling. Duidelijk werd dat we kwetsbaar waren, zijn en blijven. Scoren kunnen we in de Hoofdklasse ook wel, maar als de balans tussen kwetsuren en triomfen negatief is, sta je uiteindelijk gewoon in de middenmoot.