Nog voordat de wedstrijd begon, kregen we het eerste teken dat het niet onze dag zou worden. Een viertal spelers ondernam de verre reis in een tweetal auto's. Tot even voorbij Utrecht liep dat volgens de planning. Begeleid door een flets zonnetje zoefden we over de A2 naar het zuiden. Totdat, even voorbij Utrecht, de snelweg richting Den Bosch zomaar afgezet bleek te zijn, met als gevolg een omleiding die ons in een gigantische file deed belanden. Op zoek naar een sluiproute reden we door de binnenlanden, soms op wegen zo smal dat we moesten stoppen als er een tegenligger aan kwam. Nog altijd beter dan de file, want meestal konden we nu gewoon doorrijden. Uiteindelijk kwamen we 40 minuten te laat aan bij het speellokaal.
Daarvoor had en zestal treinreizigers een uiterst comfortabele teinreis achter de rug tot vlak voor Heerlen. Tussen Sittard en Heerlen zoefde de trein plots niet meer zo snel. We misten de geplande aansluiting op de bus. Gelukkig vonden we een alternatieve bus waardoor we op tijd aankwamen. De uitgebreide coronacheck werd daardoor verkort.
Gelukkig waren de gastheren zo vriendelijk geweest om de klokken pas een half uur later in te drukken voor de autoreizigers, daardoor viel de achterstand in tijd erg mee. Nogmaals bedankt!
De wedstrijd zelf begon niet slecht. In no time was invaller Wiebo remise overeen gekomen met de sterke Theo Schippers. Ik weet het niet zeker, maar vermoed dat een aantal zetten alleen zijn gespeeld omdat er nu eenmaal 40 zetten gedaan moeten worden. Voor individuele wedstrijden begrijp ik die regel, voor teamwedstrijden vind ik het onzin. Afijn, 1-1.
Ondanks de tijdsachterstand bij het begin van de partij was ik zelf als tweede uit. In de opening nodigde ik mijn tegenstander uit om mij in de hekstelling te nemen, maar hij koos voor een minder spannend alternatief. De toon was gezet. Tegen de 30e zet was het al aardig uitgedund en vonden we het beide wel welletjes. Alleen voor die regel deden we nog wat overbodige zetten: 2-2.
Ondertussen was Radjinder prima begonnen. Met een agressieve opening had hij zijn tegenstander stevig onder druk gezet. Uit arren moede koos die daarop voor de vlucht naar voren, maar daarbij had hij een hele zwakke voorpost in het centrum. Niet veel later peuzelde Radjinder hem op:
19. 38-32 27x38 20. 43x23
Simpel, maar er zit nog wat achter. Het probleem voor zwart is namelijk dat hij de schijf niet meteen terug kan winnen: 20 .. 13-19? 21. 35-30 19x28 22. 30-24 en nu is er niet beter dan twéé schijven offeren.
Als derde was invaller Jan Pieter klaar. Hij gaf zijn tegenstander de gelegenheid om in de aanval te gaan en die nam de uitdaging aan. Terecht, want Jan Pieter wist er niets tegenover te stellen, en uiteindelijk koos hij er maar voor om de voorpost af te ruilen. 3-3. Gezien het ratingverschil was dat een tegenvaller.
Ook Paul, de derde en laatste invaller, zag de schijven zonder veel verwikkelingen in het doosje verdwijnen. In een flankspelpartij werd het nergens echt spannend. 4-4.
Roep ging vanaf de start vol voor de winst. In de opening
1. 32-28 16-21 2. 31-26 18-22 3. 38-32 11-16 4. 42-38 07-11 5. 34-29 13-18 6. 39-34 21-27 7. 32x21 16x27
plaatste hij al snel een voorpost, maar wit greep zijn kans om het te vereenvoudigen:
8. 37-32 11-16 9. 32x21 16x27 10. 38-32 27x38 11. 43x32.
Door eerst 5. .. 20-24 6. 29x20 te spelen en daarna pas 21-27, had Roep zijn tegenstander heel wat steviger aan de tand kunnen voelen. Zoals het in de partij verder liep, duurde het tot het late middenspel voordat Roep een licht voordeeltje wist te bereiken, maar meer was het ook niet. 5-5.
Oh ja, Radjinder was nog bezig. Kort nadat hij een een schijf had gewonnen, kwam de volgende stand op het bord, met wit aan zet:
Uiteraard is 20-24 geen dreiging. Waar wit wél rekening mee moet houden is het plan 20-25 gevolgd door 8-13-19 dan wel 9-13-19. Het beste is 37-31 want dan kan te zijner tijd 13-19? altijd gepareerd worden door 33-28! Helaas liep het anders: na 22. 34-30? won zwart een schijf terug door het verrassende 22. .. 20-24! 23. 30x19 27-32! enzovoorts. Een herkansing kwam er niet: 6-6.
Toevallig liep ik langs Peters bord net nadat hij het kerkhofveld had betreden. Ik vroeg me af of hij niet erg slecht stond, maar Peter zei later dat er niets aan de hand was. Als zijn tegenstander echter met het scherpe 33. .. 15-20! had gereageerd, kan het nog heel spannend worden. Zwart heeft dan weliswaar een krachteloze lange vleugel, maar Peter dreigt vast te lopen. Het is nog wel te houden, maar eenvoudig is het allemaal niet. Afijn, zwart koos een ander plan en de stand werd al snel vereenvoudigd: 7-7.
Rond diezelfde tijd zag ik ook dat Johan Wiering in de problemen zat. Achteraf gaf hij aan dat hij teveel op zetjes had gespeeld, ten koste van zijn positie. Gelukkig liep het met een sisser af, zie diagram. De vraag is, hoe maakt wit hier remise?
Het antwoord staat hier.
Kenny liet zijn tegenstander rustig aanvallen, maar meer dan optisch voordeel bereikte die daar niet mee. 9-9.
Als laatste was Johan Capelle nog bezig. Het was een boeiende partij met een bloedstollend einde. Ik moet bekennen dat de andere spelers rond het bord totaal niet meer aan de 1,5 meter dachten. Het was natuurlijk extra spannend omdat deze partij beslissend was voor de wedstrijd. Nadat de kruitdampen opgetrokken en de vrede getekend was, wisten we nog steeds niet wat het allemaal waard was geweest. De analyse zou moeten uitwijzen of één van beide ergens de winst gemist had, of misschien zelfs beide, maar we konden niet direct iets vinden. En later, met computerondersteuning, is er ook niets uitgekomen. Sterk gespeeld door beiden en terecht remise. 10-10. Allemaal paaltjes dus, maar niet omdat het saai was!