Zo, we staan tweede op de ranglijst. Directe concurrent Samen Sterk verloor van Heijmans Excelsior. Zelf wonnen we, weliswaar met verrassende uitslagen, maar toch gedecideerd met 8-12 van de Haarlemsche Damclub.

De meesten van ons hadden zich grondig voorbereid op de twee toppers van Haarlem: Mark Deurloo en Stehpan Stolwijk. Sommigen zo zeer dat ze pardoes vergaten dat er nog acht andere spelers in dat team spelen.

De loting vond ik niet erg gunstig. Marco de Koning moest Deurloo zien te beteugelen. Johan Stins had dezelfde taak tegen Stolwijk. Op de andere acht borden hadden we, soms zeer ruime, ratingvoordelen.

Mathematisch zou het gesommeerd dus goed moeten komen - en dat kwam het dus ook.

Johan Bastiaannet kreeg de twee punten makkelijk en snel aangeboden nadat hij de inzet om een wel heel eenvoudige twee-om-drie had ingezet. Tegenstander Harry van der Vossen liet de uitvoering ervan niet eens meer plaats vinden. John was, zoals verwacht ook snel klaar. Zijn tegenstander speelt namelijk altijd dezelfde snelle opening en ook de rest van de partij. John had verder een prima stand totdat hij een verrassend prik tussendoor over het hoofd zag. John deed met een schijf minder nog wel enkele zetten maar van compensatie was geen sprake en hij gaf op.

Frank Pasman had zich dagen lang voorbereid op de twee toppers, Hij kwam echter tegenover jeugdspeler Rudi van Velzen te zitten. Vanaf de eerste zet was Frank van slag en noteerde vlot een nul.

Zo leken we zomaar tegen een achterstand aan. Bovendien bereikte halve finalist Ron Geurtsen niks tegen Fabian Snijder, althans, niks meer dan een puntendeling.

Daarna vielen de winstpartijen aan onze kant als rijpe appels van de boom. De niveauverschillen waren domweg vaak te groot. Roep Bhawanibhiek had Dick Siegers de hele partij in een houdgreep-achtige kortevleugelopsluiting. Daar wist zijn tegenstander niet goed meer uit te komen. Roep won. Johan Capelle raakt op stoom en won maar weer eens. Deze keer was Ron Tielrooij het slachtoffer.

Ondertussen had de tegenstander van Marco zichzelf uitgeschakeld door twee schijven te offeren om na de achterloop te moeten constateren dat hij er slecht één voor terug kreeg. Marco rekende uit dat twee min één plus één is en daarmee voordeel voor hem. Zijn tegenstander sputterde nog even tegen, maar Marco liet zich het blauwtje dat hem te wachten stond niet meer ontglippen. Ondergetekende had de druk langzaam opgevoerd tegen Frans Elzenga. Onnauwkeurigheidjes mijnerzijds zetten de winst op losse schroeven. Frans ging echter te gretig voor een te kostbare doorbraak waarna een eenvoudige terugruil resulteerde in een gewonnen drie-om-twee. Daarmee waren de beoogde elf bordpunten en wedstrijdwinst weer binnen.

Helaas sneuvelde, de nog steeds met kiespijn spelende, Johan Wiering in een lastig vol eindspel tegen Roel Janssen. Johan Smits maximaliseerde zijn winstkansen in een dun klassiekje maar met zijn resterende schijven midden op het bord was remise onafwendbaar.

We hebben ons doel reeds bereikt. Nu vasthouden tot het einde. Dan spelen we nog een bonuswedstrijd. Driemaal met elf bordpunten winnen is voldoende. Waarschijnlijk volstaat een keer met tien bordpunten eindigen ook nog wel.