"[H]et moet gewoon een beetje meezitten.
Nu heb ik de laatste drie partijen ook goed gespeeld hoor, maar dat is niet voldoende. Het hielp dat Goudt in de 5e ronde te laat door had hoe slecht hij stond, anders had hij met een noodgreep nog wel een punt gepakt. Het hielp ook dat Kroesbergen tegen Sipma te ambitieus was en verloor. Het hielp ook dat Aalbers in de 6e ronde, in een voordelige stand, een foutje maakte, en daarna schrok hij zó van de decorwisseling dat hij een rekenfout maakte en zich gedwongen zag twee schijven te offeren waardoor hij zelfs verloren kwam te staan. Wel jammer dat ik hem nog heb laten ontsnappen, dat wel.
De laatste ronde speelde ik m’n beste partij. Henk en ik wilden allebei heel graag winnen, anders zouden we samen met Kroesbergen of Aalbers een barrage moeten spelen, drie man voor één plaats. Dan is het natuurlijk beter om een heel ingewikkelde partij te spelen zodat de remisemarge klein is en dat begreep Henk ook uitstekend. Het was enorm spannend, met allerlei ingewikkelde varianten, maar pas rond de 40e zet kreeg ik het idee dat ik een beetje voordeel had. Niet genoeg om te winnen, maar je moet ergens beginnen, nietwaar?
Uiteindelijk deed Henk het op de 57e zet verkeerd, maar ik zag het niet meteen en deed ook niet de beste. Twee zetten later hadden we dezelfde stand op het bord, en inmiddels had ik het door, dus won ik."